Theo Schilt
Geen huisje, boompje, beestje, maar een ticket – en carrière – de wereld over. Wereldburger Theo Schilt (46) zag de verste uithoeken en werkte aan bijzondere bouwprojecten in Londen, Gibraltar, Zuid-Afrika, Qatar en Nieuw-Zeeland. Van een metrolijn in de woestijn tot de wederopbouw van een stad. Na ruim twintig enerverende jaren verruilde hij het avontuur voor een thuis dicht bij familie in Nederland, waar Theo sinds 2023 zijn schat aan kennis en ervaring inzet bij Visser & Smit Bouw.
verhuizen voor de liefde
Met een diploma bouwkunde op zak startte Theo in de aannemerij en ging in 2002 nietsvermoedend op vakantie naar Zuid-Afrika. ‘Ik was al verliefd op het land, maar ontmoette daar ook onverwachts een bijzondere vrouw.’ Na een tijdje aankijken werd duidelijk dat het geen bevlieging was. Samen verhuisden ze naar Londen en startten daar een nieuw leven. Zij als docente, Theo in de bouw. ‘Ik ging aan de slag bij VolkerFitzpatrick en verhuisde na drie jaar naar Gibraltar, waar twee Nederlandse zusterbedrijven actief waren. Die kans greep ik aan.’ Onder de Spaanse zon werkte hij als hoofduitvoerder aan vier projecten met Britse en Nederlandse collega’s, die qua werkcultuur toch flink van elkaar verschillen. ‘Engelsen hebben een geheel eigen visie op bouwen en leggen veel meer verantwoordelijkheid bij de onderaannemers. Ze kennen bijvoorbeeld de functie van werkvoorbereider niet, terwijl dit in Nederland echt de spil is in het project.’ Het waren vijf leerzame jaren, toch besloten Theo en zijn vrouw – met inmiddels twee jonge kindjes – terug te keren naar haar roots. Maar deze keuze bleek geen lang leven beschoren.
‘Een beetje avontuur geeft het leven kleur!'
werken in extremen
Het was 2013 toen ze als gezin naar Kaapstad verhuisden. ‘Het land is fantastisch en voor mijn carrière lagen er genoeg kansen, maar als vader kijk je toch door een andere bril.’ De onveiligheid en criminaliteit waren volgens Theo te groot om te negeren. ‘Ik liet mijn kinderen niet met een gerust hart naar buiten gaan en zag daarnaast weinig toekomstperspectief. Na een jaar kozen we daarom voor een nieuwe plek.’ En dat werd het Midden-Oosten. ‘Ik heb altijd contact gehouden met een oud-collega die destijds in Qatar werkte voor een Nederlands staalbedrijf. Toen dacht ik: waarom niet?’ Vanaf februari 2014 werkte Theo, midden in de woestijn, aan bijzondere bouwprojecten zoals een metrolijn die voor het WK in 2022 werd aangelegd. Maar hoe fantastisch het werk ook was, de leef- en werkomstandigheden waren vrij extreem. ‘Ik maakte dagen van 12 uur lang en dat zes dagen per week. Vrijdag had ik weekend. En omdat het overdag veel te heet was, werkten we in de zomer vaak ‘s nachts. Ik heb het een keer 59 graden zien worden!’ Dit bood ook zijn gezin weinig mogelijkheden. ‘We gingen van het appartement naar het shopping center, en weer terug. In die hitte konden we simpelweg niet buiten zijn of -spelen.’ Dus weer ging het roer om. Op zoek naar een nieuwe plek, die volgens Theo aan twee eisen moest voldoen: veiligheid en een fijn klimaat.
familie op één
Op de shortlist stonden Canada, Australië en Nieuw-Zeeland. Uiteindelijk vond hij na een online zoektocht in 2015 een baan bij het grote aannemersbedrijf Hawkins in Christchurch, op het Nieuw-Zeelandse Zuidereiland. ‘In 2011 had een grote aardbeving de hele stad verwoest, het was echt heftig om die schade te zien. De hele binnenstad was plat.’ Acht jaar lang droeg Theo zijn steentje bij aan de wederopbouw van de stad, terwijl hij met zijn gezin de droom leefde; in een prachtig huis op een groot perceel met eigen koeien en schapen, pal aan een bos. Maar ja, het leven laat zich niet plannen. ‘Terwijl Nieuw-Zeeland tijdens de corona-uitbraak de grenzen dicht gooide, overleed mijn schoonvader in Zuid-Afrika. We konden daar dus niet naartoe.’ Deze verdrietige ervaring maakte dusdanig impact, dat ze besloten terug te verhuizen naar Nederland. Weer dicht bij Theo’s familie. ‘Terug in Nederland kwam ik direct met Building Heroes in contact, die een functie bij Visser & Smit Bouw opperde. Het eerste gesprek voelde zo goed dat ik er vier weken later al startte als hoofduitvoerder.’ De uitdagende, technisch complexe projecten, daar kon hij wel wat mee. Nu werkt hij aan The CubeHouse, een dertienlaags kantoorgebouw op de Zuidas in Amsterdam. Ook wel het slotstuk van het deelplan Mahler, dat veel van hem en zijn team vraagt. ‘We bouwen op een postzegel, half op een parkeergarage en er is geen vierkante meter ruimte buiten het bouwterrein. De keet staat op de openbare weg.’ Saai is het dus zeker niet, en dat is als je het Theo vraagt maar goed ook. Want een beetje avontuur geeft het leven kleur!